Dut kokusu

şiirden gelip şiire dönüyorum
kederle sevinç kolkola
acı sütü ağzımda hayatın
damla damla yaşıyorum
yudum yudum ölüyorum.

böyle yaşaya öle
süt dökmüş kedinin gözlerini
anlamaya çalışıyorum.

öle yaşaya böyle
düşleyerek dünyayı tel örgüsüz
kâlbini kedinin kendi kendime
kardeş ediniyorum.

(kedi bildi bunu;
kediler hep bilir.
gölgesinde sofrasına misafir olup
sırtımı dayadığım dut ağacı da bildi.
kimseler bilemedi, bilmek istemedi
susulmuşluğun ökselenmiş dildeki
yaralı dut tadını)

âh şiir annem, dut annem
dünyanın yanlış yorgunluğuyla
tünedim dalına
uzak rüzgârların ninnisiyle uyudum
uyudumuyandım uyudumuyandım
yandım isyana durmuş dut kokusunu
serdim kâlbimi sergenine şiirin

â h　 k â l b i m　 d u t　 k u r u s u ! . .